επιτήρηση

μου μίλησε σήμερα κι αν δεν ήμασταν τριγυρισμένοι από παιδιά μάλλον θα έκλαιγε. δε θα με ντρεπόταν εμένα. κάτι έχει μαζί μου και δεν με ντρέπεται. κάτι μπορεί  να βλέπει βαθιά στα μάτια μου, κάτι μπορεί να την κάνει να νομίζει ότι θα μπορούσα στιγμές στιγμές μαζί, για όλη της τη ζωή να ήμουν ο άνθρωπός της. Και καλά κάνει και το νομίζει. Έτσι μου πε σήμερα. Πως οι άνθρωποι γύρω μας πεινάνε λέει. Πεινάνε. Στ’ αλήθεια. Μπορείς να το καταλάβεις αυτό? Να το διανοηθείς μπορείς? Λέει ο πατέρας με τα δυο παιδιά ψάχνει να βρει πως θα ταϊσει τα παιδιά του. Ο σπουδαγμένος συνάδελφος τους κόβει τα αγγλικά, τα σπορ και ψάχνει να βρει να τα ταϊσει. Κι αυτή έχει από δαύτα τρία και λέει μέσα της «θε μου.. ας είναι όσα είναι αυτά που μου δίνουν.. αρκεί να μην ψάχνω κι εγώ να τρώνε τα παιδιά μου» Και θυμάται παλιά όταν ήταν μικρή στο τσαντίρι. Άδειο το τσαντίρι κι από φαγιά κι από ανθρώπους. Κι έζησε εκεί, ευτυχώς λίγο ή δυστυχώς, κι έμαθε πως είναι αυτό. Να ψάχνεις να φας.. Εξού και η βαθιά η αναπνοή της, ο σχεδόν λυγμός της που τον ένιωσα. Δεν ακούστηκε αλλά τον ένιωσα. Εξού και ο πόνος της γιατί ξέρει πως είναι να ψάχνεις για φαϊ.. Έστω και λίγο το ξέρει. Και δεν θέλει το ίδιο για τρία παιδιά που έφερε στον κόσμο.

Με τρόμαξε σε μια στιγμή. Γιατί μια λέξη αναπήδησε μέσα από τα ήρεμα και όμορφα που λέει κάθε φορά που μου μιλάει και κάθε φορά θέλω κι άλλα να μου πει. Αλλά κάθε φορά φεύγει. και καλά κάνει.. Ακούστηκε πολύ δυνατά μέσα στις άλλες της λέξεις γιατί είναι ξένη, δεν κολλάει μ’ αυτήν.. ακούστηκε «..αυτοκτονήσω..» . Γύρισα απότομα, τρομαγμένος από τη λέξη και μόνο. Σίγουρα τη χρησιμοποίησε σαν παράδειγμα φανταστικό. Σίγουρα.. ελπίζω.

Έχει ένα παράλληλο κόσμο να ζει, όσο κι αν υποχρεώνεται να ναι εδώ καθημερινά. Εγώ τουλάχιστον έχω ώρες ακόμα που δεν υποχρεώνομαι. Μπορώ να κλάψω μ’ ένα τραγούδι και να πιω πολλές σαμπούκες για να σαλπάρω στον κόσμο μου φορές φορές. Καθε στιγμή της όμως είναι μια υποχρέωση. Προς την ίδια, προς τους αγαπημένους της. Εγώ αν ήμουν ποτέ, αγαπημένος της, υποχρεώσεις δεν θα της δημιουργούσα. Γιατί μ αρέσει πιο πολύ στον κόσμο αυτό που λοξοκοιτάει που και που. Μόνο εκεί βασικά μ’ αρέσει να την βλέπω.. Εκεί που λοξοκοιτάει αλλά δεν πάει, δεν θα πάει ποτέ.

Νοιώθω περίεργα όταν με τσακώνω να το κάνω αυτό. αλλά έχει ενδιαφέρον. δεν φαίνεται τίποτα να μην συνδέεται καθόλου με συναισθήματα. Συναισθήματα προς άλλους, τρίτους. Η και δεύτερους. Ακόμα και τα μεγαλύτερα προβλήματα του κόσμου, την πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση που βιώνουν οι μισοί από αυτούς που βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, ακόμα κι αυτή τη βλέπω μέσα από ένα ζευγάρι μάτια πάντα. Κι όχι τα δικά μου συνήθως. Συνήθως άλλα, τρίτα. Ή δεύτερα..

«επανάσταση κόσμου, επανάσταση εντός μου, αλλά εσυ.. μόνο ΕΣΥ να με καις..»

Αλέξης Π. 

 

~ από Alexios Panoutsopoulos στο 7 Οκτωβρίου, 2012.